Өзлексез күк күкри.
Һавада
каңгырып кагына ялгыз каз.
Сез киткән көннән соң
белмимен:
әллә көз урамда, әллә яз.

Битәрли күңелне,
тыелып,
әйтелми калдырган сүзләрем.
Мин тагын болыннан
Сез сөйгән
зәңгәрсу чәчкәләр эзләдем.

Исемнән чыгармыйм
рухланып
шигырьләр укыган көннәрне.
Кальбемне шулкадәр
аңлаган
атарга да белмим кемнәрне?!

Төннәрен һавага 
карыймын:
бер йолдыз моңлырак барыннан.
Язмыштан никадәр
кыйналып,
күңлегез, аңлыймын, арыган.

Бирәсе иде бит
иртәрәк
җанымнан бер кавым җылымны.
Күп салкын йөрәкләр
өшетеп,
өзделәр шул гомер җырыңны.

"Сөймимен!" дигәндә
үзгезнең
үзәкләр өзелеп калганын...
Беләмен. Бу-
туры Тукайның
беренче һәм соңгы ялганы!..

Ләйлә Хабибуллина